علیاکبر بابالو؛ عضو هیئتعلمی دانشگاه صنعتی سهند تبریز با اشاره به لزوم توسعۀ فرهنگ اشتغالزایی و کارآفرینی در بین دانشآموختگان، گفت: اشتغال استخدامی حتی اگر شرایط و موقعیت آن فراهم باشد، باز هم یکی از آفتهای جامعۀ علمی است.
وی افزود: دورۀ استخدام در ارگانهای دولتی و دانشگاه گذشته است و امروزه دانشگاهیان خود را ملزوم به ورود به عرصههای کارآفرینی میدانند. امروزه حتی اگر شرایط استخدام در بهترین مراکز دولتی، با حقوق کافی و زحمت کم هم فراهم باشد، باز فرد دانشآموخته باید وارد کارآفرینی و شرکتداری دانشبنیان شود؛ چراکه در اشتغال استخدامی خروجی افراد با پتانسیل و دانش آنان به هیچوجه مطابقت ندراد.
بابالو ادامه داد: حضور در عرصههای دانشبنیان و کسبوکارهای نوآورانه و فناورانه، گرچه زحمت، مشقت و تلاش مستمر میخواهد و حتی فرد برای مدتی باید با حداقلهای مالی سازگاری کند، اما از آنجایی که خروجی و نتیجۀ کارش برای کشور ارزشمند و در توسعه و پیشرفت همهجانبه اثرگذار است، امری کاملاً نهادینه شده است.
این محقق پلیمر اضافه کرد: به لحاظ روانی و روحی، دانشآموختۀ دانشگاهی نباید خود را در استخدام محصور کند چراکه حضور در اینگونه مشاغل از فردی ایدهپرداز و خلاق، یک تکنیسین معمولی میسازد. آن هم در شرایطی که در کشور عملاً چیزی به نام صنعت وجود ندارد و خروجی فعالیتهای تولیدی بیشتر با مفهوم کارگاه سازگاری دارد تا با صنعت.
عضو هیئتعلمی دانشگاه صنعتی سهند تبریز تصریح کرد: حضور در عرصههای اشتغالزایی، دانشبنیان، فعالیتهای نوآورانه و فناورانه، دانشآموختۀ دانشگاهی را به فردی مهم برای خروج کشور از بحران تبدیل میکند؛ فردی که میتواند با طرح و ابتکار خود، جامعه را پیشبری و راهبری کند و در رسیدن به توسعۀ همهجانبه اثرگذاری بینظیری داشته باشد.
وی تأکید کرد: نباید انتظار داشت دانشآموخته و یا دانشجوی مقاطع مختلف، بهتنهایی وارد فضای شرکتداری شوند. گام برداشتن در این مسیر و موفقیت در آن مستلزم حضور اساتید دانشگاهی و راهبری آنان، حمایتهای دولتی و همکاریهای بینبخشی است.
بابالو یادآور شد: متأسفانه بخش زیادی از اعضای هیئتعلمی دانشگاه نیز در فرهنگ نادرست استخدامی رشد کردهاند و به آن باور دارند. این افراد بیشتر در آموزش و. پژوهشهای تئوری و غیرکاربردی فعالیت میکنند و تنها هدفشان رسیدن به درجههای بالایی استادی است؛ بنابراین انرژی و توان خود را برای فعالیت در عرصههای تولیدی و دانشبنیان هزینه نمیکنند. این افراد با فرهنگ استخدامی در دانشگاه جذب و با همین فرهنگ به مرور به دبیری تبدیل شدهاند که تنها سرکلاس تدریس میکند و آخر ماه نیز حقوق خود را دریافت میکند؛ بدون اینکه به خروجی کاری که انجام میدهد، بیاندیشد.
وی اظهار داشت: استاد دانشگاه باید علم کسب کردۀ خود را با فعالیت و تلاش مستمر در عرصههای اشتغالزایی، تولید و دانشبنیان تزریق کند و در این مسیر موانع را پشت سر بگذارد تا به فناوری و سپس به تولیدی دانشبنیان برسد.
عضو هیئتعلمی دانشگاه صنعتی سهند تبریز در پایان خاطرنشان کرد: جایگاه هیئتعلمی دانشگاه، جایگاهی است که فرد باید در آن به اثرگذاری ملموس در جامعه برسد نه اینکه صرفاً به دنبال چاپ مقاله باشد؛ آن هم مقالههایی که کوچکترین کاربردی در کشور ندارند، مرزهای دانش را جابهجا نمیکنند، بودجههای پژوهشی را هزینه میکنند و در نهایت نیز در ژورنالهای خارجی و با استانداردهای آنها به چاپ میرسند. در این روند، حتی اگر مقاله به لحاظ علمی هم مطلوب باشد، چون به فناوری تبدیل نشده است، کشور ضرر میکند.