رویکردهای دولتی طی دهه های گذشته باعث شد کارخانه های بزرگ و عظیم از بین بروند که بک نمونه آن کارخانه نیشکر هفت تپه است. این کارخانه عظیم اکنون به میزانی که از آن انتظار می رفت فعالیت نمی کند. سیاست های غلط دولت ها کارگران را بیکار کرد چراکه واردات بیش از تولید در اولویت قرار گرفته است.
ابولقاسم مرتضوی، موسس آرد ستاره می گوید، من از کارآفرینانی بودم که طی سال های گذشته کسب وکار خودم را کوچک کردم چراکه نتوانستم با شرایط و موانعی که در مسیر یک فعال بخش خصوصی از سوی بخش های دیگر اقتصاد ایجاد می شود، سازگاری کنم. کارخانه آردی که راه اندازی کردم را فرزندانم اداره می کنند تا زحماتی که طی سال ها برای ایجاد و پابرجایی آن کشیده شده، هدر نرود اما روی هم رفته به دلیل بی توجهی دولت ها به امر تولید، تمایلی به توسعه کسب وکارم نداشته و ندارم. زمانی که در صنعت دام و طیور کار می کردم، دخالت دولت در روند بازار و قیمت گذاری، همه چیز را از بین می برد. مرغ را تولید می کردیم و به بازار می فرستادیم اما ناگهان می دیدیم که دولت بازار را با مرغ وارداتی پر کرده و همه معادلات را برهم زده است. زمانی که با دخالت دولت، قیمت محصولی مثل مرغ در بازار افت می کرد و مکانیزم عرضه و تقاضا مختل می شد، تولیدکنندگان همه دچار ضرر هنگفتی می شدند. در شرایطی که دولت ها در بازار دخالت می کنند، پیش بینی پذیری اقتصاد به پایین ترین سطح ممکن رسیده و فعالیت سخت می شود. به همین دلیل عطای توسعه کارخانه را به لقایش بخشیدم.
رویکردهای دولتی طی دهه های گذشته باعث شد کارخانه های بزرگ و عظیم از بین بروند که یک نمونه آن کارخانه نیشکر هفت تپه است. این کارخانه عظیم اکنون به میزانی که از آن انتظار می رفت فعالیت نمی کند. سیاست های غلط دولت ها کارگران را بیکار کرد چراکه واردات بیش از تولید در اولویت قرار گرفته است.
زمانی که کار تولیدی را آغاز کردم، موانع پیش روی ما در راه اندازی و ادامه کار کمتر بود. به اصطلاح می توان گفت که شرایط در آن زمان عادی بود. به عنوان فعال اقتصادی می دانستم اگر کاری را شروع کنم به ثمر می نشیند و مشکلی برای آن ایجاد نمی شود. اگر از دولت کمکی می خواستیم استقبال می کردند. در آن زمان خود دولتی ها دنبال کارآفرینان و تولیدکنندگان می آمدند.
در آن زمان اعتماد در فضای کسب وکار کشور جریان داشت و همین زمینه ساز تسهیل کار بود. به خاطر دارم که اگر گندمی می خریدم، فروشنده تا اندازه ای به خریدار اعتماد داشت که مدت ها بعد پول آن را می گرفت. به یاد دارم که اگر نهاده های تولید را به قیمتی می خریدیم و زمان پرداخت پول قیمت آن نهاده ها کمتر شده بود، فروشنده از ما می خواست قیمت پایین تر بپردازیم اما اکنون چنین فضایی بین مردم، کسبه، جامعه اقتصادی و بین بخش خصوصی و دولت وجود ندارد. بهره بانکی به بیش از 25 درصد رسیده و تامین مالی بنگاه ها دشوار شده است درحالیکه اعتماد همه طرف های تجارت و اقتصاد هم به کمترین میزان رسیده است.
اگر شرایط و فضای کسب وکار کمی تسهیل شود، جوان های زیادی علاقه به راه اندازی کسب وکار شخصی خودشان دارند و ما هم به عنوان کارآفرینان قدیمی تر توصیه های زیادی برای آنان داریم اما در شرایط کنونی، اقتصاد ایران مسیر دیگری را طی می کند. کار اقتصادی در ایران به دست عده ای افتاده که با استفاده از انواع رانت، راه را برای پیشرفت دیگران بسته اند و اجازه کار به کسی نمی دهند.
بعد از راه اندازی کارخانه آرد ستاره، کارخانه تولید خوراک دام راه اندازی کردم و حتی بعد از آن هم به توسعه بیشتر کار فکر می کردم. برنامه من این بود که روزی 300 تن خوراک دام و میلیون ها مرغ تولید کنم. زمین توسعه کار را هم خریداری کردم و تصمیم داشتم که مرغ و تخم مرغ صادر کنم. بعد از انقلاب این زمین ها را مصادره کردند و شرایط به گونه ای پیش رفت که بیش از تولید، به واردات بها دادند. می توانستیم با توسعه چنین واحدهایی از واردات هر نوع اقلام اساسی مثل مرغ و تخم مرغ بی نیاز شویم، اما امروز بر محور واردات نیاز بازار را تامین می کنیم. در شرایطی که می شد به صادرکننده مرغ و تخم مرغ تبدیل شد، به واردکننده تبدیل شدیم و از تنظیم بازار با کالای وارداتی می گوییم.
برگزاری جشن امین الضرب در چنین شرایط دشواری برای جامعه کارآفرینی کشور خوب است. این جشن و تقدیرها به روحیه اشخاصی که مورد تحسین قرار می گیرند کمک می کند اما بهتر است جشنی برگزار کنیم که روی دولت ها اثر بگذارد. جمع شدن کارآفرینان به تقویت روحیه جمعی آن ها کمک می کند اما نباید فراموش کرد که به هر حال یک کارافرین به دنبال کارهای خودش است. باید راهی را یافت تا بیشتر روی دولت ها اثر گذاشت. متاسفانه در شرایطی که کار به دست یک عده افتاده و فضای اقتصاد، رانتی شده، تولیدکننده با مشکلات زیادی دست و پنجه نرم می کند. در بسیاری از موارد مجبوریم کسب وکارها را کوچک نگاه داریم چراکه با مدیریت دولت و سیاست های نادرست آن ها، همه چیز را از دست می دهیم.